ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ က်ည္ေတာက္စြပ္ၾကည့္ျခင္း

မယံုမရွိနဲ႔ ..ကၽြန္ေတာ္ေျခာက္လေလာက္ ျပတ္သြားဖူးတယ္…။

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ.. ငွက္ေပ်ာေတာဆုိတဲ့ ေက်းရြာကို အလည္သြားခဲ့တယ္..။ ငွက္ေပ်ာေတာေက်းရြာဆိုတာ ေျမာင္းျမၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာပဲရွိတဲ့ေက်းရြာေလးပါ..။ ကရင္တိုင္းရင္းသားေတြခ်ည္းပဲ ေနထိုင္လုိ႔ကရင္ရြာလုိ႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ အဲဒီရြာက အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔လမ္းမွာေနၿပီး ေက်ာင္းလာ တက္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ရင္းႏွီးၿပီး ရြာကိုအလည္လုိက္ဖို႔ေခၚတယ္။ သူရြာျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လုိက္သြားၾကတာေပါ့…။

          ဟုိေရာက္ေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္တာဗ်ာ..။ ေကာက္ရိုးပံုေတြမွာ ကၽြမ္းထိုးၾက… ေခၽြးေတြသံေတြနဲ႔ တစ္ကိုယ္လံုးယား ယံၿပီးေတာ့ အနီကြက္ေတြထ..။ ေခ်ာင္းထဲခုန္ခ်၊ ေရကူးၾက၊ ဓနိသီးေတြခူးစားၾက၊ အုန္းသီးေတြစားၾက၊ ထန္းသီးေတြ စားၾက၊ ေခ်ာင္းထဲမွာ ေလွတစ္စီးနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားၾက၊ လမုသီးေတြ ခူးစားၾက၊ ခါခ်ဥ္ကိုက္လို႔ အူယားဖားယားေရထဲခုန္ခ်၊ အိမ္ကုိျပန္တဲ့လမ္းမွာ ေရေႏြးၾကမ္းေလး ေသာက္ပါဦးဆိုၿပီး ဟုိအိမ္ ဒီအိမ္ကေခၚတာေၾကာင့္ အားနာပါးနာနဲ႔ ေခၚတဲ့အိမ္တိုင္း၀င္ၿပီးေတာ့ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္၊ ထန္းလ်က္၊ ၾကံသကာစားၾကနဲ႔ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ရွင္ေကၽြးတဲ့မုန္႔ေတြစားၾက၊ (အင္း…ေရးရင္းနဲ႔ ဗိုက္ေတာ္ေတာ္တင္းလာၿပီ) တစ္ေန႔လံုး စားၾကေသာက္ၾက၊ ေလွ်ာက္သြားၾကဆုိေတာ့ ညရွစ္နာရီ မထိုးေသးဘူး အကုန္လံုး အိပ္ရာထဲ တေခါေခါ ေဟာက္ေနၾကၿပီ..။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုေခၚလာတဲ့ အစ္မႀကီးလည္း ဘယ္အီသီယုိးပီးယားက ေမ်ာက္ေတြေခၚလာသလဲ ဆိုၿပီး အဆူခံရမွာက်ိန္းေသတယ္.. ဟီးဟီး….။

          ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ အစ္မႀကီးက အိပ္ရာကႏိႈးၿပီး “အလွဴရွိတယ္.. သြားၾကမယ္” ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စူဇကာအုပ္စုလည္း ကမန္းကတန္းအိပ္ယာထ၊ မ်က္ႏွာသစ္သြားတုိက္ၿပီး အလွဴအိမ္ရွိရာကို ခ်ီတက္လာခဲ့ၾကတယ္။ အလွဴအိမ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေ၀းေ၀းဗ်ာ.. လယ္ကြင္းထဲကေန ျဖတ္သြားရတာ..။ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ေျခေထာက္ ေတြနာ..။ ေခၽြးေတြကပ်ံနဲ႔.. ေတာ္ေတာ္ေလး ပင္ပန္းတယ္ဗ်ာ..။ ဒီေလာက္ပင္ပန္းတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ စပါးႏု (စပါးအျဖစ္မေရာက္ေသးတဲ့ စပါးပင္ထဲက စပါးေစ့ႏုႏုေလး)ေတြ ႏႈတ္စားၾက။ ေျပာင္းဖူးခင္းေတြ႕လို႔ ၀င္ခ်ိဳးၿပီး အစိမ္းလိုက္ကိုက္စားၾကနဲ႔ အခြင့္အေရး ကို ျပည့္ျပည့္၀၀အသံုးခ်လိုက္ၾကပါေသးတယ္..။

 ဒီလိုနဲ႔ အလွဴအိမ္ကုိေရာက္ေတာ့ မိုးျပဲဒယ္အိုးႀကီးမီးဖိုခြင္ေပၚတင္ထားတာကိုေတြ႕လုိက္ရတယ္.. အထဲမွာေတာ့ ေရေတြထည့္ထားတယ္.. ေရေႏြးအိုးတည္ေနတယ္ထင္ပါ့..။ ေရေႏြးကလည္း မုိးျပဲဒယ္နဲ႔ ေတာင္ တည္ရသလား။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေသာက္ၾကမွာလဲမသိ။ ေၾသာ္ .. ေတာသူေတာင္သားေတြ ဆိုေတာ့လည္း ၿမိဳ႕မွာလို အခ်ိဳရည္ေတြဘာေတြ အလြယ္မရေတာ့ ေရေႏြးပဲအဓိကထားတည္ခင္းဧည့္ခံ ရမွာပဲေလ.. ဒီေလာက္ေတာ့ရွိမွာေပါ့။

အဲဒီေရေႏြးအိုးရဲ႕ေဘးမွာေတာ့ ၀က္ႀကီးတစ္ေကာင္ အိပ္ေနတယ္ခင္ဗ်.. ေၾသာ္..အလွဴရွင္ေတြ ကလည္း စားစရာ၊ ေသာက္စရာလုပ္ေနတဲ့ေနရာမွာ ၀က္ကိုလာထားရသလား.. ခက္တာပဲ..။ ဒီေလာက္က်ယ္တဲ့ေျမကိုဗ်ာ.. သစ္ပင္တစ္ပင္ပင္မွာ ႀကိဳးသြားခ်ည္ထားလုိက္တာမဟုတ္ဘူး..။ အခုေတာ့ လူေတြက ဒီ၀က္ကိုေရွာင္ကြင္းသြားလာေနရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒါေတြခဏထားလို႔ ရြာသားတစ္ေယာက္နဲ႔စကားေျပာေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ရဲ႕အစ္မ ႀကီးကုိ လက္ကုတ္ေမးလိုက္တယ္.. “ဘာေကၽြးမွာလဲ”..လို႔။ အစ္မႀကီးက ခပ္တိုးတိုးျပန္ေျဖတယ္…။ “၀က္သား” တဲ့။

သိတယ္ေလ..။ သိေနတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ လွ်ာကိုသပ္လိုက္တယ္.. စားရခ်ည္ေသးရဲ႕..။ ၀က္သားဆို ကၽြန္ ေတာ္သိပ္ႀကိဳက္တာေလ..။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ငူငူငုိင္ငုိင္ထိုင္ေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ၀က္သားဟင္းနဲ႔ ေကၽြးမည္ျဖစ္ ေၾကာင္း ခပ္တုိးတုိးအသိေပးလိုက္တယ္..။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ…အေကာင္ေသးရင္ပါးစပ္ထဲေမာင္းသြင္းမယ့္ ငနဲသားေတြ လက္သီးလက္ေမာင္း ထတန္းလိုက္ၾကေလရဲ႕။ .. နိပ္ဟ ေပါ့..။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အလွဴရွင္ထြက္လာတယ္… ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုၾကည့္ၿပီး..

“ေၾသာ္… ၿမိဳ႕ကဧည့္သည္ေတြပါတာကိုး.. အိမ္ထဲ၀င္ထုိင္ၾကေလေ၀့..ဟင္းက ဘာမွမလုပ္ရေသး ဘူးကြယ္.. ခဏေစာင့္ၾကေနာ့္..”လုိ႔ဆိုေတာ့  ကၽြန္္ေတာ္တို႔အုပ္စုလည္း အိမ္ေပၚကိုတက္ဖို႔ ျပင္ၾကပါ တယ္..။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ…

ဆူဆူညံညံအသံၾကားတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိၾကတယ္.. ခုနက  အိပ္ေနတဲ့၀က္ကုိ လူႏွစ္ေယာက္က ႀကိဳးနဲ႔ဆြဲေတာ့ ၀က္က ထေအာ္တဲ့အသံပါ။ အင္း… ၀က္ကို တစ္ေနရာရာကို ေျပာင္းထားေတာ့မယ္ နဲ႔တူတယ္.. ဒီလုိမွေပါ့..ဆိုၿပီး ေတြးေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္အေတြး မဆံုးခင္မွာပဲ…

ရြာသားတစ္ေယာက္ဟာ လူႏွစ္ေယာက္ဆြဲထားတဲ့၀က္ကို ရဲဒင္းတစ္လက္နဲ႔ ထုခ်လုိက္ပါေတာ့ တယ္…။ အသြားနဲ႔ မခုတ္ဘဲ အသြားရဲ႕တစ္ဖက္ ဒင္နဲ႕ထုခ်လိုက္တာပါ..။ ၀က္ႀကီးရဲ႕ေခါင္းမွာ ေသြးေတြျဖာခနဲ ထြက္သြားတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ၾကက္ေသေသၿပီး ၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ..တအီအီညည္းညဴေနတဲ့၀က္ႀကီးကို ေနာက္ထပ္ရဲဒင္းနဲ႔ ႏွစ္ခ်က္.. သံုးခ်က္…ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ…..

ဒါ..ဒါ ဘာလုပ္တာလဲလို႔ .. ကၽြန္ေတာ္ေမးလုိက္တယ္.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုေခၚလာတဲ့အစ္မႀကီးလည္း မ်က္ႏွာမွာ  ေသြးမရွိေတာ့သလို ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေနတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္ၿပီ.. ဒါအလွဴမွာေကၽြးဖို႔ ၀က္သတ္တာပဲ…။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ တစ္ဖြဲ႕လံုးမ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ေနၿပီ..။  ေခၚလာတဲ့အစ္မႀကီးက ေျပာတယ္…။

“ျပန္ၾကမယ္…”

သူ႕စကားကုိ ဘယ္သူမွ မကန္႔ကြက္ပါဘူး.. အကုန္လံုး တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႔ အလွဴအိမ္ကေန ျပန္လာၾကပါေတာ့ တယ္။ မျမင္ရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ၀က္သားဟင္းနဲ႔ထမင္းကို ျမိန္ရည္ယွက္ရည္ စားမိၾကမွာပါပဲ..။ အခုေတာ့ ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ သတ္ေနတာကိုေတြ႕ရေတာ့ ဘယ္လိုမွ စားလို႔မ်ိဳက်မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး..။ အျပန္လမ္းမွာ ေခၚလာတဲ့အစ္မႀကီးက လာမိတာမွားတယ္လို႔ေျပာတယ္။ အကုန္လံုးေခါင္းညိတ္ၾကတယ္… ဘယ္သူမွအသံထြက္ မလာၾကဘူး..။ အားလံုးရဲ႕ရင္ထဲမွာ စိတ္မေကာင္းျခင္းေတြ ႀကီးစုိးေနမယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း တစ္လမ္းလံုး ရဲဒင္းနဲ႔ထုၿပီး အသတ္ခံရတဲ့ ၀က္ႀကီးကိုမ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ၿပီး ဘယ္လိုမွစိတ္ထဲမေကာင္းဘူး ဗ်ာ...။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အျဖစ္က ဒီ၀က္ႀကီးေသပြဲ၀င္ရမွာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလာၾကည့္မိသလိုျဖစ္ေနတယ္..။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အသြားမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ဆူညံေနသေလာက္ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ကိုယ္စီအေတြးေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆိတ္ေနမိသည္မွာ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္အထိ ..။

ေစ်းေတြဆိုင္ေတြမွာ ၀က္သားအျဖစ္နဲ႔ေရာင္းခ်ခံေနရတဲ့ ၀က္ေတြလည္း ဒီလိုနည္းလမ္းေတြနဲ႔ အသတ္ခံ၊ အေသခံေနၾကရတာပဲ ျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့အေတြေတြက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွေမ့ေပ်ာက္လို႔ ရႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လုိက္တယ္..။ ၀က္သားဟင္း ဘယ္ေတာ့မွမစားေတာ့ဘူး..။ တတ္ႏုိင္သမွ် ေရွာင္မယ္။ အိမ္ကခ်က္ရင္လည္း မစားဘူး.. ။ ဟင္းမရွိရင္ ဆီနဲ႔ဆားနဲ႔စားမယ္..။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္၀က္သားဟင္းျပတ္သြားပါတယ္။ သိတယ္မလား .. ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ဓာတ္က ခပ္မာမာနဲ႔ဆိုေတာ့ ေျခာက္လေလာက္လည္း ၾကာေရာ အိမ္ကခ်က္တဲ့တစ္ေန႔ ဘယ္လိုမွ မေနႏုိင္ေတာ့ဘူး…။ ပန္းကန္ထဲက ၀က္သားဟင္းနံ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမွ ခုခံႏုိင္စြမ္း မရွိေတာ့ဘူး။ ဟင္းပန္းကန္ထဲက ၀က္သားပုိင္ရွင္၀က္ႀကီး ဘယ္လိုေသခဲ့ရတယ္၊ ဘယ္လိုအသတ္ခံခဲ့ရ တယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲကေန ဘယ္လိုထြက္ေျပးသြားမွန္း မသိလိုက္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ႏွစ္ပန္းကန္ေလာက္ ဆြဲပစ္လုိက္တယ္။...။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အဓိ႒ာန္လည္း ပ်က္သြားပါ ေတာ့တယ္..။ ေပါက္တဲ့နဖူးမထူးၿပီမို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၀က္သားကို မေရွာင္ေတာ့ဘဲ ျပန္စားလုိက္တာ ဒီေန႔ထိပါပဲဗ်ာ….။

အဲဒါေၾကာင့္လူႀကီးသူမေတြကေျပာၾကတာ…ဘာၿမီွးကိုက်ည္ေတာက္စြပ္ဆိုလားပဲ..။

ဒါေပမယ့္…မယံုမရွိနဲ႔ဗ်…

ကၽြန္ေတာ္ ၀က္သားဟင္း ေျခာက္လေလာက္ေတာ့ ျပတ္သြားဖူးတယ္…။

                                                          

                                                                       ရဲရင့္ကိုကုိ                        (15.8.2.12) 2:00 AM

လာေရာက္ဖတ္ရႈၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေက်းဇူးအပံုႀကီးတင္ပါတယ္ဗ်ားး...။